Weekend w muzeum: 3 wystawy

Pierwszy miesiąc nowego roku 2016 dobiega końca, a wraz z nim kończą się powoli różne wystawy. Nowy Rok przychodzi do muzeów jakby trochę wolniej, nie spieszy się za bardzo. W końcu Nowy Rok to tylko data w kalendarzu, o wiele większe zmiany przynosi zawsze Nowy Semestr.
Rozpaczamy nad polskim czytelnictwem – w 2014 roku przynajmniej jedną książkę przeczytało dla przyjemności tylko 60% Polaków, więc tak, jest nad czym rozpaczać. Ale 60% to całkiem sporo, gdy porównamy to ze smutnym wynikiem 27%. Tylu Polaków wybrało się w 2014 roku do muzeum lub galerii sztuki. Płaczę. I czekam z niecierpliwością na wyniki z roku 2015.
Teraz szybki rachunek sumienia: byliście w 2015 roku w muzeum? Jeśli przez rok nie zdarzył się cud, to jakieś 70% z Was ze wstydem (mam nadzieję!) kiwa przecząco głowami. Mrużę teraz oczy i posyłam Wam groźne spojrzenie. Shame! *dzyń, dzyń*
Na szczęście, jak wspomniałam na początku, nadejście Nowego Roku nie robi na muzealnych wystawach dużego wrażenia – obrazy zawieszone na ścianach w ubiegłym roku wciąż tam są i czekają. Ale już niedługo. Pozwalam Wam udawać, że pójście na nie liczy się jeszcze do roku 2015, a Wy tym sposobem dołączycie do elitarnego grona 30% ludzi wyjątkowo kulturalnych. Tylko ruszcie się w końcu i idźcie do muzeum!

A oto moje 3 propozycje wystaw, które naprawdę szkoda by było przegapić. Dwie z nich kończą się już po tym weekendzie!

WARSZAWA, Muzeum Narodowe
Mistrzowie pastelu. Od Marteau do Witkacego. 
do 31 stycznia 2016

Ta wystawa zdecydowanie trafiła w moje zainteresowania. Z muzeum wyszłam z pomysłem na magisterkę, a do tego porządnie do-edukowana. Jeśli wystawa uczy i w dodatku przewodnik nie jest do tego niezbędny, to jest bardzo dobrze. Nie do końca przekonał mnie sposób uporządkowania dzieł – na początku panował porządek chronologiczny po czym nagle się rozmył i górę wziął podział tematyczny. Nieco się w tym gubiłam… Ale! Cóż z tego, skoro i tak chodziłam od obrazu do obrazu rozanielona i prze-szczęśliwa? Zebrane dzieła są naprawdę dobre i jest ich ogrom. I tyle kobiecych nazwisk – moje feministyczne serce się radowało.

Wobec takiej ilości dzieł, w tym wielu dotąd mi nieznanych, zdecydowałam się na kupno katalogu wystawy. Tu kolejne powody do radości – katalog jest wielką cegłą i zawiera informacje o każdym dziele i ich duże reprodukcje. Można zabrać wystawę do domu. Pełnia szczęścia i miłości.

Moja bardzo subiektywna ocena:
Zebrane dzieła: 9/10
Aranżacja przestrzeni: 7/10
Wartość edukacyjna: 9/10

KRAKÓW, Międzynarodowe Centrum Kultury
Mikalojus Konstantinas Čiurlionis. Litewska opowieść.
do 31 stycznia 2016 

Świetnie zrobiona wystawa monograficzna. Aranżacja przestrzeni, pogrupowanie obrazów i klasa samych dzieł – wszystko na piątkę. Warto się wybrać, zwłaszcza że Ciurlionis jest artystą raczej średnio znanym szerszej publiczności w Polsce. A szkoda.

Poza tym, że same jego obrazy są magiczne, to jeszcze koncepcja ekspozycji jest bardzo dopracowana. Wszelkiego rodzaju „dodatki”, które często wydają mi się na wystawach zbędne i nieco nudne, na tej były przemyślane i naprawdę atrakcyjne. Możliwość przejrzenia zeskanowanych szkicowników artysty czy posłuchania skomponowanych przez niego utworów (o ile trafiło się na działające słuchawki) wydaje mi się szczególnie cenna. Również cytaty umieszczone na ścianach zostały wybrane perfekcyjnie i pięknie dopełniają narrację.

Moja bardzo subiektywna ocena:
Zebrane dzieła: 9/10
Aranżacja przestrzeni: 9/10
Wartość edukacyjna: 10/10

POZNAŃ, CK Zamek Poznań
Malarze Normandii. Delacroix, Courbet, Renoir, Monet i inni
do 14 lutego 2016

Plakaty kuszą wielkimi nazwiskami, zawoalowaną obietnicą obcowania ze Sztuką. Tak właśnie, taką przez duże S. Roztaczają wizję wystawy obrazującej przemiany w malarstwie francuskim w XIX wieku. I te nazwiska impresjonistów… Wszyscy złapią się na impresjonistów. Impresjonizm to najlepsza przynęta.

Generalnie obietnice z plakatów zostały spełnione. Wielkie nazwiska są, albo raczej zdarzają się. Przemiany w malarstwie są. Impresjonizm jest. Jednak nie była to porywająca podróż przez stulecie malarstwa we Francji. Winię zarówno same dzieła jak i aranżację przestrzeni wystawy. 80 obrazów, prawie same pejzaże… Trzeba być prawdziwym pasjonatem malarstwa pejzażowego by nie odczuć lekkiego znużenia. Albo wystawa musi być dobrze przemyślana. W tej zabrakło mi wyraźniejszego zaznaczenia poszczególnych części, podziału na rozdziały. Przede wszystkim jednak brakowało przestrzeni. Obrazy były rozmieszczone zbyt ciasno, pewnie przez to nie zmieściły się też żadne „dodatki”, a teksty objaśniające były dość skromne. Zbyt jednolicie, zbyt monotonnie, w dodatku bez przewodnika przeciętny widz wiele z wystawy nie wyniesie.

Spotkałam się z opiniami zupełnie przeciwnymi do mojej, więc mimo wszystko zachęcam do przekonaniu się na własne oczy. Z resztą lepszy marny Renoir niż żaden.

Moja bardzo subiektywna ocena:
Zebrane dzieła: 6/10
Aranżacja przestrzeni: 4/10
Wartość edukacyjna: 5/10

Zjeść Włochy #2: Florencja

Przekraczając granicę Emilii-Romanii z Toskanią czuć zmianę. Przejeżdżasz na drugą stronę pasma górskiego i wszystko jest inne, robi się nawet jakoś bardziej włosko. I odrobinę egzotycznie. Pojawiają się palmy, niezwykłe kwiaty, a pod nogami śmigają jaszczurki… Raj. Z resztą Toskanii nikomu specjalnie reklamować nie trzeba. Od czasów filmu „Pod słońcem Toskanii” ten rejon Włoch jawi się nam niczym Ziemia Obiecana, gdzie można odnowić stary dom, poznać przystojnego Włocha i żyć długo i szczęśliwie. I jeść. Dużo i bez opamiętania.

Gryczane kopytka ze szpinakiem w mięsnym sosie

Łatwo przenieść bloga z Bloggera. Trochę trudniej przenieść ludzi. Tęskno mi za poczuciem, że ktoś na bloga zagląda, czyta i wypróbowuje przepisy. Jak ma człowiek dziennie tylko kilka wejść na bloga, to nagle zaczyna niezwykle doceniać te kilkaset, które było wcześniej. Pozostaje chyba tylko zalać się łzami albo… zalać bloga falą nowych postów! I trzymać kciuki, że w końcu nowy adres bloga znajdzie się wyżej od starego w rankingu Google.

Zjeść Włochy #1 Emilia-Romania

Zdawałoby się, że do włoskich knajpek można wchodzić na chybił trafił i w każdej zaserwują nam kawałeczek raju na talerzu… Otóż nie. We Włoszech, jak wszędzie indziej, są restauracje bardzo dobre, ale również przeciętne. A jak nie umiesz jeszcze rozróżnić na pierwszy rzut oka miłej knajpki od baru, w którym wszystko jest odgrzewane, to możesz trafić bardzo kiepsko. Jeśli niezbyt smaczny obiad wywołuje u kogoś głęboką frustrację i psuje humor nawet na parę godzin, to radzę zawsze dobrze się przygotować przed podróżą. Pomóc może TripAdvisor, ale przede wszystkim blogi. Mieliśmy różne doświadczenia z włoskimi knajpkami, ale ani razu nie zawiedliśmy się na miejscach polecanych przez blogerów. Ponieważ jednak wciąż niewiele w polskim internecie takich porad postanowiłam dołożyć swoje trzy grosze.

Swojska quesadilla z białą kiełbasą, ziemniakami i szczypiorkiem

Jakoś tak już mam, że zamiast próbować klasycznych dań w ich klasycznych odsłonach, to ja zawsze zaczynam od tych wersji nietradycyjnych. Z twistem. I tak zamiast zrobić zwyczajną quesadillę, ja próbuję wersji ze szczypiorkiem, ziemniakami i białą kiełbasą. No cóż, na tę bardziej typową przyjdzie jeszcze czas. Może przy okazji podszkolę się trochę z kuchni meksykańskiej, o której póki co wiem naprawdę niewiele. A tymczasem proponuję taką oto, swojską quesadillę.

Co ze sobą zrobić w marcu?

Dziwny miesiąc. Właściwie w około 66% jest jeszcze zimą, a potem staje się wiosną, chociaż zazwyczaj jeszcze tylko z nazwy. A jednak w mojej świadomości funkcjonuje już jako miesiąc wiosenny. Wszyscy już ją czują, kupują cięte kwiaty do wazonów i drobne żółte żonkile w kolorowych doniczkach. Wyciąga się z szafy nieco lżejsze płaszcze, częściej zdarza się ubrać sukienkę i pewnie te twardsze z nas zdecydują się zakończyć sezon rajstop pod spodniami. Może w Krakowie będzie można w końcu otworzyć okno, a spacery zaczną mieć jakikolwiek sens… A wszystko to trochę przedwcześnie, zbyt niecierpliwie, jakby dało się w ten sposób cokolwiek przyspieszyć.

Brukselka podpiekana z ziemniakami i pieczarkami

Lubię, oj bardzo lubię, ten przedwiosenny czas! Lubię, gdy czuć, nawet pomimo grymasów pogody i ostatnich pogróżek zimy, że będzie już tylko cieplej, jaśniej, zieleniej i ogólnie lepiej. Tylko jeden drobiazg mnie smuci – znikające ze sklepów brukselki…

Powroty i zmiany

Nie było mnie. Trochę przez to, że w zimie zapadam w pewnego rodzaju sen zimowy, a trochę przez to, że jakoś gęściej zrobiło się w domu i w kuchni. Już przy jednym K. zdarzało mi się nieraz ograniczać jedynie do pochłaniania przyrządzonych przez niego dań, więc jak miałam się oprzeć pokusie nicnierobienia, gdy nagle w kuchni rozpanoszyło się kucharzy aż trzech?

Warsztaty "Fotografujemy to czego nie zjemy" na SAF 2014

Zawsze mi się wydaje, że w wakacje to ja tyyyyle będę gotować, tyyyyle postów zamieszczać… A potem przychodzą te wakacje, a z nimi niestety gwałtowny spadek wydajności. Ale to nie tak, że nie robiłam przez ten miesiąc niczego produktywnego, kreatywnego i z myślą o blogu. Robiłam! Tylko z dala od kuchni.

Warte wspomnienia są przede wszystkim warsztaty z fotografii kulinarnej w których wzięłam udział na tegorocznym Slot Art Festival. Może nie były to do końca warsztaty fotograficzne – o kompozycji i świetle powiedziano zaledwie parę słów – główny akcent położony został na przedstawienie niektórych trików wykorzystywanych w profesjonalnej fotografii żywności, na przykład do celów reklamowych. Uczestnicy warsztatów mogli samodzielnie przygotować nietopniejące lody, niezatapialne płatki z mlekiem, niejadalne dania makaronowe i ładnie wyglądające piwo, którego lepiej jednak nie próbować.

W trakcie warsztatów usłyszeliśmy z K. wiele ciekawostek, które wywołały moje ogromne zdumienie, ale chyba najbardziej zdziwiło mnie zdanie rzucone mimochodem przez prowadzącego. Stwierdził on, że większość blogerów kulinarnych przygotowuje równocześnie dwa dania – jedno, które zamierza zjeść i drugie, które będzie fotografować. Serio? Domyślam się, że pewnie chodzi o twórców bardziej znanych blogów, ale… serio?

Raczej nie zamierzam przygotowywać sztucznych kostek lodu specjalnie w celu sfotografowania lemoniady, ani udawać że sos sojowy z wodą to piwo, ale już przygotowanie szklanki tak by wyglądała na wyjętą przed sekundą z lodówki bardzo mi się spodobał. Wystarczy dezodorant i gliceryna.

Klej zamiast mleka i podwyższanie dna miski kawałkiem kartonu to też triki przydatne raczej przy robieniu zdjęć do celów reklamowych. Chociaż podwyższanie dna miski jest całkiem niezłym pomysłem, gdy chce się pokazać składniki zupy. Do tego celu można by użyć mniejszej miski odwróconej do góry dnem.

Nawet jeśli tylko część wiedzy przekazanej na warsztatach mogę wykorzystać przy robieniu zdjęć na bloga, to jednak zajęcia był bardzo interesujące i dały mi do myślenia. Czas przyłożyć się trochę bardziej do fotografowania przyrządzonych dań. Może nie będę robić sosów do makaronów z farbek, ale niektóre triki na pewno w przyszłości wykorzystam.
A od przyszłego tygodnia wracam już do regularnego gotowania i blogowania. Koniec tego wakacyjnego obijania się!

Balkonowy ogródek

Zamieniłam kuchnię na balkon i zamiast gotować zaczęłam siać, przesadzać, nawozić i podlewać. Powoli, powoli robi nam się na balkonie coraz przyjemniej, coraz przytulniej, a przede wszystkim coraz bardziej zielono.

Z niecierpliwością czekam na zaczerwienienie się pierwszych poziomek i pomidorków.

Mamy też marchewki! Jest to odmiana o kulistym korzeniu podobnym do rzodkiewki, więc jest szansa na wyhodowanie takiej na balkonie.

Doniczka z groszkiem pojawiła się na naszym balkonie jako pierwsza. 

 Jest też żółta cukinia – szalony pomysł K., zobaczymy czy się uda. I oczywiście rzodkiewka, ale nie taka zwyczajna, tylko… złota!

Różnego rodzaju zioła również posialiśmy, ale niektóre, np. czerwona bazylia, rosną jakoś tak bez entuzjazmu…

Może nie wszystko się uda, w końcu dopiero zaczynamy i nie mamy w ogóle doświadczenia, ale satysfakcja z każdego nowego listka czy kiełka jest ogromna. I o wiele przyjemniej siedzi się teraz na naszym balkonie.

Mój kąt, z którego patrzę jak wszystko rośnie i pączkuje. I przy okazji poprawiam wszelkie możliwe prace proseminaryjne i objazdowe… Przynajmniej w ten sposób jest to odrobinę przyjemniejsze zajęcie.